تشکل های دانشجویی، ابزار دست خبرگزاری ها
جنبش های دانشجویی که باید نبض بیدار جامعه باشند و در تمامی زمینه ها
اعم از سیاسی، اجتماعی و اقتصادی پیشرو لقب گیرند، در سال حماسه سیاسی و
اقتصادی در خوابی عمیق فرو رفته و چشم بر بعضی رویکردهای سیاسی بسته اند.
به گزارش ایرنا، مجلس شورای اسلامی در تازه ترین مصوبه خود و بر خلاف مصوبه دولت قیمت حامل های انرژی را تا 43 درصد افزایش داد.
این در حالی است که مجلس پیش تر با اجرای مرحله دوم هدفمندی یارانه ها و افزایش مبلغ یارانه های دهک های جامعه مخالفت کرده بود.
در همین رابطه خبرنگار ایرنا گفت و گویی با فعالان جنبش های دانشجویی انجام داده تا میزان آگاهی سنجی و جبهه گیری این قشر از جامعه را مشخص کند.
ˈمهدی امیریانˈ دبیرسابق تحکیم وحدت گفت: شاید تعدادی از نمایندگان، سیاسی کاری در برخی موضوعات داشته باشند ولی اطلاعات کاملی در این جهت ندارم.
وی ادامه داد: نمایندگان اکنون بیشتر به فکر خط دهی به شورای نگهبان و تایید یا رد صلاحیت ها داوطلبان یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری هستند.
امیریان تصریح کرد: تبعات این کار برای دولت بعدی است و این سیاسی کاری ها مشکلات زیادی برای دولت آینده می آفریند.
وی درباره سکوت جنبش های دانشجویی گفت: ما جنبش دانشجویی به معنای واقعی نداریم و تشکل ها با هویت خودشان موضع نمی گیرند وتاثیر گذاری ندارند و ابزار دست برخی خبرگزاری هایی شده اند تا اهداف سیاسی برخی گروههای خاص را تعیین کنند و به فکر کارهایی همچون بیانیه و یا جهت گیری نیستند.
ˈعلی جمشیدیˈ دبیر سابق اتحادیه مستقل دانشجویان هم در این باره از جهت گیری نسبت به عملکرد مجلس شورای اسلامی خودداری کرد.
ˈحجت علمداریˈ عضو شورای مرکزی تحکیم وحدت در این باره می گوید: وظیفه مسئولان حمایت از قشر ضعیف جامعه و دهک های ضعیف می باشد و باید مسئولان با کمک اقتصاد دانان به فکر حل مشکلات اقشار جامعه باشند.
وی در خصوص جبهه گیری تحکیم وحدت نسبت به موضوعات این چنینی در جامعه گفت: این موضوع را در جلسه شورای دفتر در روزهای آتی مطرح خواهیم کرد.
ˈابوالفضل کمندیˈ دبیر جامعه اسلامی دانشجویان هم در این باره کمی اظهار بی اطلاعی کرد و گفت: این درگیری های مجلس و اختلافات با دولت باعث مشکلاتی برای مردم شده است.
وی ادامه داد: خبر افزایش حامل های انرژی باور نکردنی است و قابل تامل می باشد.
این عملکرد و بی اطلاعی جنبش های دانشجویی از اوضاع کشور در این برهه حساس نشان می دهد که فعالان دانشجویی به جای تلنگر مثبت اندیشانه به مسئولان، خود در خواب به سر می برند و هیچ راهکار مشخصی ندارند و تنها منتظر دریافت دستور العمل خویش از نهادها و ارگان های خاص می باشند.
